Star Trek X: Nemesis
ΔημοσιεύτηκεCOLON 07 Ιούλ 2014, 01:09
Κάθε φορά που νιώθω άσχημα και θέλω να περάσω εγγυημένα όμορφα... βλέπω μια ταινία Star Trek. Σήμερα διάλεξα το Nemesis. Λυπάμαι που δεν πήγε οικονομικά καλά (franchise fatigue και σκληρός ανταγωνισμός με άλλες ταινίες που βγήκαν την ίδια περίοδο) αλλά για μένα κατέχει μια ξεχωριστή θέση, μια και ήταν η τελευταία πραγματική ταινία Star Trek αλλά ταυτόχρονα και η έναρξη της πιο σταθερή ενασχόλησής μου με το σύμπαν του Star Trek.
Η αρχή της ταινίας ήταν μια νότα ευτυχίας για τους ανθρώπους του Enterprise. Ένιωθα αγαλλίαση μαζί με το πλήρωμα! Ακολούθησε μια mini περιπετειούλα πάνω στον πλανήτη και... ξαναείδα τη Janeway (δεν το περίμενα αυτό!)
Και μετά ξεκίνησε η κυρίως ταινία! Σκοτεινή ταινία (ο φωτισμός στα πρόσωπα/μάτια μου θύμισε TOS), με άσχημους χαρακτήρες (μου άρεσε ιδιαίτερα το make-up των Remans), μπόλικη αγωνία, μάχες σώμα με σώμα και πίου-πίου αλλά και με μια αισιοδοξία που διατρέχει, όπως πάντα το Star Trek.
Το θέμα της ταυτότητας, του τι μας κάνει αυτό που είμαστε (τα γονίδια; η θέση μας συγκριτικά με τους άλλους; το παρελθόν μας; η ελεύθερη βούληση=μελλοντικές μας επιλογές;) ήταν το βασικό θέμα της ταινίας. Το μίσος και η υστεροφημία ως στόχοι ζωής, το δίπολο εμπιστοσύνης-προδοσίας, η αντιστροφή ρόλων θύματος-θύτη, η φράση "βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι' ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι", το πόσο κομμάτι του εαυτού μας είναι οι άλλοι, το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, είναι μερικά από τα θέματα που επίσης άγγιξε η ταινία.
Ιδιαίτερα ευχάριστες στιγμές ήταν η Troy σε ενεργό ρόλο στην γέφυρα και μια cameo εμφάνιση της Guinan (που έχει ξεπεράσει ακόμα και την Liz Taylor σε ένα συγκεκριμένο θέμα). Το τέλος συγκινητικό και γεμάτο με σεναριακές εκπλήξεις. Μου άρεσε πολύ και το μουσικό θέμα των τίτλων τέλους.
Εσάς, πώς σας φάνηκε αυτή η ταινία;
Η αρχή της ταινίας ήταν μια νότα ευτυχίας για τους ανθρώπους του Enterprise. Ένιωθα αγαλλίαση μαζί με το πλήρωμα! Ακολούθησε μια mini περιπετειούλα πάνω στον πλανήτη και... ξαναείδα τη Janeway (δεν το περίμενα αυτό!)
Και μετά ξεκίνησε η κυρίως ταινία! Σκοτεινή ταινία (ο φωτισμός στα πρόσωπα/μάτια μου θύμισε TOS), με άσχημους χαρακτήρες (μου άρεσε ιδιαίτερα το make-up των Remans), μπόλικη αγωνία, μάχες σώμα με σώμα και πίου-πίου αλλά και με μια αισιοδοξία που διατρέχει, όπως πάντα το Star Trek.
Το θέμα της ταυτότητας, του τι μας κάνει αυτό που είμαστε (τα γονίδια; η θέση μας συγκριτικά με τους άλλους; το παρελθόν μας; η ελεύθερη βούληση=μελλοντικές μας επιλογές;) ήταν το βασικό θέμα της ταινίας. Το μίσος και η υστεροφημία ως στόχοι ζωής, το δίπολο εμπιστοσύνης-προδοσίας, η αντιστροφή ρόλων θύματος-θύτη, η φράση "βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι' ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι", το πόσο κομμάτι του εαυτού μας είναι οι άλλοι, το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, είναι μερικά από τα θέματα που επίσης άγγιξε η ταινία.
Ιδιαίτερα ευχάριστες στιγμές ήταν η Troy σε ενεργό ρόλο στην γέφυρα και μια cameo εμφάνιση της Guinan (που έχει ξεπεράσει ακόμα και την Liz Taylor σε ένα συγκεκριμένο θέμα). Το τέλος συγκινητικό και γεμάτο με σεναριακές εκπλήξεις. Μου άρεσε πολύ και το μουσικό θέμα των τίτλων τέλους.
Εσάς, πώς σας φάνηκε αυτή η ταινία;