Star Trek VIII: First Contact
ΔημοσιεύτηκεCOLON 27 Ιούλ 2014, 01:23
Όμορφη μουσική στην έναρξη (κάποια στιγμή πρέπει να τις μαζέψουμε όλες μαζί και να πούμε ποια μας αρέσει περισσότερο) που μου ανοίγει την όρεξη για μια από τις καλύτερες ταινίες Star Trek - ή έτσι λένε όλοι! Ένας άξιος αντίπαλος (οι Borg), ο Mr.Worf σε άλλο σκάφος για λίγο (γιατί όχι Captain Worf?) και η ταινία ξεκινάει. (O Chris Pine είναι αυτός στο helm? Όχι, είναι ο Neal McDonough, αλλά δεν του μοιάζει πολύ;)
Από την πρώτη στιγμή, τίθεται το βασικό θέμα: η (αυτο)εμπιστοσύνη/(αυτο)πεποίθηση/(αυτο)εκτίμηση (self/confidence). Μπορεί ο admiral να εμπιστευτεί τον Picard ότι θα λειτουργήσει σωστά στην σύρραξη με τους Bord? Μπορεί ο ίδιος να εμπιστευτεί τον εαυτό του; Λίγο αργότερα, μπορεί η Lily να εμπιστευτεί τον Picard ("you must put your weapon down and trust me"), ο Cochrane τον Riker? Είναι ο Data ικανοποιημένος με τον εαυτό του; Τότε γιατί προσπαθεί να γίνει πιο ανθρώπινος; Είναι οι Borg ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους; Τότε γιατί παλεύουν για την τελειότητα (όπως την ορίζουν αυτοί); Και στο τέλος, και πιο ξεκάθαρο είναι το ζήτημα του πώς νιώθει ο Cochrane μέσα του. Σίγουρα δεν έχει την καλή ιδέα που έχουν οι άλλοι για τον (μελλοντικό) εαυτό του. Τον βλέπουμε να αντιστέκεται στην καλή γνώμη που έχουν γι' αυτόν, να υποτιμά τον εαυτό του. ("You all look at me, as if I'm some kind of saint or visionary". Κάποια στιγμή, αποδέχεται τον εαυτό του - και τότε είναι που μπορεί να προχωρήσει ανεμπόδιστος στο στόχο του.
Τι έρχεται μαζί με την έλλειψη αυτοπεποίθησης; Μα φυσικά το άγχος - που ο Data μπορεί εύκολα να σταματήσει, απενεργοποιώντας το emotions chip, κάτι για τον οποίο λόγο ο Picard ζηλεύει τον Data! Και μετά ο φόβος/θυμός, όπως φαίνεται από την αντίδραση του Picard στο holodeck (συνεχίζει να πυροβολεί ακόμα κι όταν έχει σκοτώσει τους αντιπάλους του - και, αργότερα, συνεχίζει να παλεύει για το Enterprise, ενώ η λογική του λέει ότι είναι χαμένο). Εκδίκηση = η προσπάθεια να αποκαταστήσω την αυτοεκτίμησή μου, πληγώνοντας αυτόν που με πλήγωσε, προξενώντας πόνο σε αυτόν που (ακόμα) με φοβίζει. Και ακόμα και όταν δεν μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας και να αντιμετωπίσουμε τουλάχιστον το γεγονός της αδυναμίας, του φόβου μας, τα μεταμφιέζουμε σε κάτι ανώτερο ("This isn't about revenge. This is about saving the future of humanity" λέει ο Picard προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη λύσσα του απέναντι στους Borg)
Ένα ακόμα συγκεκριμένο θέμα είναι η απομυθοποίηση των "μεγάλων" της ιστορίας μας. Ναι, κατουράνε κι αυτοί! Και μπεκροπίνουνε, και λιποψυχούν. Και κοιτώντας την ιστορία ανάποδα, μπορούμε κι εμείς να είμαστε/γίνουμε σπουδαίοι σαν τον Cochrane, ακόμα κι αν δεν νιώθουμε έτσι. Δεν υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι, υπάρχουν μόνο σπουδαίες πράξεις που γίνονται από μικρούς ανθρώπους - όπως κι εμείς. ("Don't try to be a great man, just be a man. Let history make its own judgements")
Από πλευράς περιεχομένου, η ταινία αναλύει σε περισσότερο βάθος την προϊστορία του Federation και το πώς η επαφή με τους εξωγήινους βοήθησε τον πολιτισμό πάνω στη Γη. "And you people are all astronauts on some kind of star trek!"
Η αλληλεπίδραση με τους Borg ήταν ένα πολύ τρομακτικό στοιχειο της ταινίας το οποίο, πολύ βολικά, είχα ξεχάσει! Τραγική η κατάσταση και για τον Picard (ειδικά όταν "βοηθά" ένα μέλος του πληρώματος που έχουν μόλις αιχμαλωτίσει οι Borg), που παλεύει ανάμεσα σε δυο πλευρές του: ο λογικός κυβερνήτης vs. το πληγωμένο κομμάτι μέσα του.
Στενοχωρέθηκα επίσης που παρολίγον να χαθεί το Enterprise-E, καλά-καλά δεν το είδαμε. Επίσης με χάλασε από σκηνοθετική άποψη ότι την ώρα της μεγάλης χαράς του Cochrane (πρώτη φορά warp speed) είχαμε την αγωνία του τι θα γίνει στο Enterprise. Τέλος, λίγο άσχετο ήταν ότι σε 100 χρόνια από τώρα, μια γη που ζούσε σε ένα post-apocalyptic περιβάλλον με λαμαρίνες για στέγες και χοντρά ρούχα-ριχτάρια ήταν αυτή που εφήυρε την warp speed.
Όπως πάντα έξυπνες αναφορές στη λογοτεχνία σε όλη την ταινία (π.χ. "Reports of my assimilation are greatly exaggerated" και κυρίως στο Moby Dick) Επίσης, μια πολύ ευχάριστη έκπληξη (έχοντας δει Voyager) ήταν... η ενεργοποίηση του Emergency Medical Hologram και όοοολα όσα είπε/έκανε στην ταινία! Επίσης καταπληκτική η σκηνή του πώς ο Data αντιδρά στους πυροβολισμούς από σφαίρες, το πώς συμπεριφέρεται η Deanna πιωμένη, και η γενικότερη συμπεριφορά του Data στο τέλος (με είχε πείσει ο μπαγάσας!)
Από την πρώτη στιγμή, τίθεται το βασικό θέμα: η (αυτο)εμπιστοσύνη/(αυτο)πεποίθηση/(αυτο)εκτίμηση (self/confidence). Μπορεί ο admiral να εμπιστευτεί τον Picard ότι θα λειτουργήσει σωστά στην σύρραξη με τους Bord? Μπορεί ο ίδιος να εμπιστευτεί τον εαυτό του; Λίγο αργότερα, μπορεί η Lily να εμπιστευτεί τον Picard ("you must put your weapon down and trust me"), ο Cochrane τον Riker? Είναι ο Data ικανοποιημένος με τον εαυτό του; Τότε γιατί προσπαθεί να γίνει πιο ανθρώπινος; Είναι οι Borg ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους; Τότε γιατί παλεύουν για την τελειότητα (όπως την ορίζουν αυτοί); Και στο τέλος, και πιο ξεκάθαρο είναι το ζήτημα του πώς νιώθει ο Cochrane μέσα του. Σίγουρα δεν έχει την καλή ιδέα που έχουν οι άλλοι για τον (μελλοντικό) εαυτό του. Τον βλέπουμε να αντιστέκεται στην καλή γνώμη που έχουν γι' αυτόν, να υποτιμά τον εαυτό του. ("You all look at me, as if I'm some kind of saint or visionary". Κάποια στιγμή, αποδέχεται τον εαυτό του - και τότε είναι που μπορεί να προχωρήσει ανεμπόδιστος στο στόχο του.
Τι έρχεται μαζί με την έλλειψη αυτοπεποίθησης; Μα φυσικά το άγχος - που ο Data μπορεί εύκολα να σταματήσει, απενεργοποιώντας το emotions chip, κάτι για τον οποίο λόγο ο Picard ζηλεύει τον Data! Και μετά ο φόβος/θυμός, όπως φαίνεται από την αντίδραση του Picard στο holodeck (συνεχίζει να πυροβολεί ακόμα κι όταν έχει σκοτώσει τους αντιπάλους του - και, αργότερα, συνεχίζει να παλεύει για το Enterprise, ενώ η λογική του λέει ότι είναι χαμένο). Εκδίκηση = η προσπάθεια να αποκαταστήσω την αυτοεκτίμησή μου, πληγώνοντας αυτόν που με πλήγωσε, προξενώντας πόνο σε αυτόν που (ακόμα) με φοβίζει. Και ακόμα και όταν δεν μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας και να αντιμετωπίσουμε τουλάχιστον το γεγονός της αδυναμίας, του φόβου μας, τα μεταμφιέζουμε σε κάτι ανώτερο ("This isn't about revenge. This is about saving the future of humanity" λέει ο Picard προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη λύσσα του απέναντι στους Borg)
Ένα ακόμα συγκεκριμένο θέμα είναι η απομυθοποίηση των "μεγάλων" της ιστορίας μας. Ναι, κατουράνε κι αυτοί! Και μπεκροπίνουνε, και λιποψυχούν. Και κοιτώντας την ιστορία ανάποδα, μπορούμε κι εμείς να είμαστε/γίνουμε σπουδαίοι σαν τον Cochrane, ακόμα κι αν δεν νιώθουμε έτσι. Δεν υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι, υπάρχουν μόνο σπουδαίες πράξεις που γίνονται από μικρούς ανθρώπους - όπως κι εμείς. ("Don't try to be a great man, just be a man. Let history make its own judgements")
Από πλευράς περιεχομένου, η ταινία αναλύει σε περισσότερο βάθος την προϊστορία του Federation και το πώς η επαφή με τους εξωγήινους βοήθησε τον πολιτισμό πάνω στη Γη. "And you people are all astronauts on some kind of star trek!"
Η αλληλεπίδραση με τους Borg ήταν ένα πολύ τρομακτικό στοιχειο της ταινίας το οποίο, πολύ βολικά, είχα ξεχάσει! Τραγική η κατάσταση και για τον Picard (ειδικά όταν "βοηθά" ένα μέλος του πληρώματος που έχουν μόλις αιχμαλωτίσει οι Borg), που παλεύει ανάμεσα σε δυο πλευρές του: ο λογικός κυβερνήτης vs. το πληγωμένο κομμάτι μέσα του.
Στενοχωρέθηκα επίσης που παρολίγον να χαθεί το Enterprise-E, καλά-καλά δεν το είδαμε. Επίσης με χάλασε από σκηνοθετική άποψη ότι την ώρα της μεγάλης χαράς του Cochrane (πρώτη φορά warp speed) είχαμε την αγωνία του τι θα γίνει στο Enterprise. Τέλος, λίγο άσχετο ήταν ότι σε 100 χρόνια από τώρα, μια γη που ζούσε σε ένα post-apocalyptic περιβάλλον με λαμαρίνες για στέγες και χοντρά ρούχα-ριχτάρια ήταν αυτή που εφήυρε την warp speed.
Όπως πάντα έξυπνες αναφορές στη λογοτεχνία σε όλη την ταινία (π.χ. "Reports of my assimilation are greatly exaggerated" και κυρίως στο Moby Dick) Επίσης, μια πολύ ευχάριστη έκπληξη (έχοντας δει Voyager) ήταν... η ενεργοποίηση του Emergency Medical Hologram και όοοολα όσα είπε/έκανε στην ταινία! Επίσης καταπληκτική η σκηνή του πώς ο Data αντιδρά στους πυροβολισμούς από σφαίρες, το πώς συμπεριφέρεται η Deanna πιωμένη, και η γενικότερη συμπεριφορά του Data στο τέλος (με είχε πείσει ο μπαγάσας!)